Dwie ważne informacje w sprawie tzw. podatku od źródła. Przypomnijmy, że danina ta występuje w przypadku, jeśli polski przedsiębiorca kupuje określone usługi niematerialne od zagranicznych kontrahentów. Dealerzy najczęściej stykali się z podatkiem u źródła w kontekście korzystania z niektórych urządzeń (w tym np. terminali płatniczych), zakupu biletów lotniczych, usług doradczych oraz reklamowych czy wynajmu samochodów podczas zagranicznych delegacji. W większości przypadków podatek u źródła wynosił 20 proc., zaś w przypadku biletów lotniczych – 10 proc. Jeśli polskie firmy nie pozyskały od kontrahenta certyfikatu rezydencji (co w przypadku np. linii lotniczych bywało trudne, w szczególności jeśli mowa o oryginale certyfikatu) i nie pobrały podatku (co było w zasadzie niemożliwe), musiały nie tylko zapłacić kwotę widniejącą na fakturze, ale dodatkowo same stawały się płatnikiem podatku u źródła i odprowadzały go na konto fiskusa.
Zgodnie z uchwalonymi w ostatnim czasie przepisami odstąpiono od pobierania podatku u źródła od wydatków związanych z rozkładowymi przewozami pasażerskimi (bilety lotnicze). Ustawodawca zauważył, że polskie podmioty – w szczególności małe i średnie, a także osoby prowadzące jednoosobowe działalności gospodarcze – nie miały możliwości wyegzekwowania certyfikatów rezydencji od zagranicznych przewoźników, a tym bardziej poboru od nich podatku. To zmiana na plus, choć nadal opodatkowaniu podlega np. wynajem samochodu za granicą. W rezultacie podczas zagranicznych wyjazdów wciąż korzystniejsze może okazać się podróżowanie taksówkami.
Drugą pozytywną informacją jest ostatnie orzecznictwo dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych podatku u źródła, który dopłacany z własnych środków płatnika. Chodzi o sytuacje, gdy polska firma decyduje się ponieść ciężar podatku u źródła – zarówno w wyniku umowy z kontrahentem, jak również gdy brak jest takiej umowy, np. w przypadku zakupu biletów lotniczych przez Internet. W interpretacji 0111-KDIB1-1.4010.10.2017.1.BS Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zauważa, że wszystkie wydatki (poza wymienionymi w art. 16 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu. W rezultacie firma, która zalicza do kosztów podatkowych podatek, który nie został potrącony, ale jest dopłacany z własnych środków, postępuje prawidłowo. W przeszłości pojawiały się przeciwne interpretacje. Organy podatkowe przeciwstawiały się możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków w postaci zapłaty podatku u źródła, twierdząc, że nie jest to element wynagrodzenia za daną usługę.
