Nie ma przeszkód, by od wydatków na zakup i eksploatację samochodów przeznaczonych do odpłatnego wynajmu, np. aut zastępczych w serwisie, odliczać 100 proc. podatku VAT – nawet bez prowadzenia ewidencji przebiegu. Podobnie ma się rzecz w przypadku samochodów, które dealer wykorzystuje do działalności typu rent a car. Inne podejście może być konieczne przy rozliczeniach dokonywanych na gruncie podatków dochodowych.
Wszystkiemu „winne” są przepisy, które weszły w życie 1 stycznia 2019 r. Od tej pory wydatki na raty leasingowe oraz odpisy amortyzacyjne można zaliczać do kosztów w całości tylko w odniesieniu do samochodów osobowych o wartości do 150 tys. zł (lub 225 tys. zł w przypadku samochodów elektrycznych) – tak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Limitu nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeśli jest on oddawany do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu lub najmu. Ten wyjątek dotyczy jedynie sytuacji, gdy dealer kupił dany pojazd, amortyzuje go i wynajmuje klientom. Jeśli jednak firma dealerska leasinguje auto, które potem przeznacza na wynajem, musi stosować się do limitu 150 tys. zł.
Potwierdzenie takiego stanowiska znalazło się w interpretacji dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 maja 2019 r. (sygn. 0112-KDIL3-3.4011.93.2019.2.AA), o której napisał „Dziennik Gazeta Prawna”. Oznacza to, że jedynie zakup samochodu, który potem przeznaczony jest przez dealera na wynajem, umożliwia niestosowanie limitu 150 tys. zł.
Zdaniem ekspertów taka wykładnia – choć niesprawiedliwa dla przedsiębiorców, którzy korzystają z leasingu – wynika jednak wprost z obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. przepisów. Zmienić mogłoby ją jedynie zakwestionowanie zgodności obowiązujących regulacji, wydanie przez Ministerstwo Finansów korzystnych (przypomnijmy: zapowiadanych od dawna) objaśnień podatkowych lub nowelizacja art. 23 ust. 5b ustawy o PIT i art. 16 ust. 5b ustawy o CIT.
